فرزند دار شدن بس بی بدیل است؛ گویی در خود فرو می شکنی تا دیگر بار برآیی! چونان ققنوس و عنقا، یا اقاقیایی که از خود دیگرباره می روید. به قول مارگوت بیگل:
میلاد یکی کودک شکفتن گلی را ماند
چیزی نادر به زندگی آغاز می کند
با شادی و اندکی درد
روزانه به گونه ای نمایان برمی بالد
بدان ماند که نادره نخستین است
و نادره آخرین
و تو نادره ای هستی برای تمامی دوران ها ... پدیده ای شگرف که هویت را در وجود من و مادرت باز تعریف کردی.
در آستانه ی چهارمین سال زندگیت تو را ارج می نهم که لیاقت مادر و پدر شدن را به نازنین و من بخشیدی. دوستت دارم و امیدوارم که در تمام دوران زندگی ات نادره و بی بدیل بمانی و درخشان چون نامت آروشا!